Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/183

 — Pewnie wiejskie, z czosnkiem i z pieprzem, aż w brzuchu zawierci. Gryziątko, bądź dobre, daj jedną! Przepadam za wiejską suchą kiełbasą.
 — Masz. Darowałbyś mi za to tę maszynę, niezwyczajny jestem chodzić z pustemi rękami...
 — Nie mogę. Kazionna broń!
 — To dawaj jeszcze dwadzieścia pięć rubli, bo muszę zaraz mieć broń. I do widzenia.
 — Nie mam. Kup sobie z tamtych!
 — No — no...
 — Mam trochę fioły, ale ta znowu partyjna, przyjdą po nią i mogę się skompromitować.
 — Dawaj!
 — Dwadzieścia — więcej nie mogę. Za to dostaniesz u Kaptona dobrą sztukę i zapasowy magazyn i naboje.
 — To stary Kapton jeszcze wciąż handluje bronią? I w tym samym miejscu?
 — Tak. W tym samym domu. Franciszkańska.
 — Do widzenia! Za miesiąc żeby flota była!
 — No, żebyś aby ty się sławił. Pilnuj się, chłopcze, teraz już ciężko, nie te czasy.
 — Mnie będzie zawsze lekko...
 Gdy wychodził, zobaczył na schodach młodego, jasnowłosego człowieka, dźwigającego z trudem dwa kosze. Zaczekał, żeby się wyminąć. Nieznajomy patrzał na niego dobrym, otwartym spojrzeniem i uśmiechał się poczciwie.
 — Miłosti prosim, Iwan Arkadjewicz — witał go Czarny. — Jak to dobrze, żeście zdążyli. Pewno-