Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/201

się robiło zawsze, to jeszcze prosili, żeby brać, a dawali i po sto rubli.
 — Dawali, ale kiedy? Teraz nie te czasy.
 „Listek“ oznajmił smutną nowinę o zaaresztowaniu z bronią w ręku towarzysza „Kamienicy“. „Listek“ miał łzy w oczach, opowiadając o tym wypadku. Zbili go prikładami, okrwawili, a jak poszedłem do naszego rewirowego, to łajdak nawet nie chciał gadać, choć mu obiecałem najpierw piętnaście rubli, potym pięćdziesiąt, a w końcu nawet sto! I mnie go żal, powiada, ale teraz nic nie mogę. Nie te czasy, powiada!
 — Oj źle, oj źle, zgubiony nasz „Kamienica“!
 — Gdzie on siedzi? — spytał „Sędzia“
 — Już „tam“.
 „Sędzia“ machnął ręką.
 Westchnęli wszyscy nad stratą dobrego kolegi i radzili dalej. Przewodniczący, drab z targu na Gęsiej ulicy, wymyślał wszystkim za niedołęstwo, bo przy podziale wypadło na każdego po niecałe pięć rubli.
 — Słyszane te rzeczy? Czy wy macie sumienie? Łajdaki z was, a nie komuniści! Co wy robicie przez cały tydzień? Niewarci jesteście należeć do porządnej organizacji!
 — Ty się nie gniewaj, „Sędzia“, tylko zrozum, że nie te czasy. Teraz nie można zrobić komuny na pięćset rubli, a prócz tego obstalować na następny dzień u tego samego burżuja obiad z gęsiną i zjeść go spokojnie, a potym jeszcze tańcować. Spróbuj no sam! Na takie interesy jest za późno.