Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/225

piecznie taką rzecz wozić, a zresztą naszej partji oni niby dają pierwszeństwo, bo rzecz nasza, a tamci są żydy — komuniści, a w gruncie pewnie bandyci. Czy łże, tego nie wiem.
 — Nie wypada się o taką rzecz targować i jeszcze ze złodziejem.
 — Trza pogadać.
 — A ona tu jest?
 — Powiada, że przywiózł.
 — Kto wie, możeby i tak oddał.
 — Czemu to?
 — Odda, jak mu się odbierze. Można mu co dać za fatygę. Rzecz jest nasza, sam to złodziej przyznaje.
 — Będą jeszcze złodzieje na partji zarabiać!
 — Tylko ten starszy złodziej przymawiał się wyraźnie, że oni honorowi partji zawierzyli, że nigdy oni tak żadnych interesów nie robią, tylko z nami, bo oni szanują partję.
 — Honor honorem. My jego też będziem szanować, jak odda dobrowolnie, jak się patrzy. Rzecz i tak jest nasza. Sto rubli się partji przyda na co innego.
 Różnie radzili, wreszcie towarzysze powłazili do drugiej, ciemnej izby, żeby wszystko widzieć i słyszeć, a sami nie być widziani, a Weszycki i Walczak wprowadzili dwu gości ze Szlamowiec.
 Figiszewski rozejrzał się ciekawie po izbie, zdjął czapkę i przemówił:
 — Dobry wieczór, szanowne państwo, którzy tam siedzicie bez światła.