Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/231

 — Judasze! Na nas nie zarobicie!
 — Żaden stąd żywy nie wyjdzie...
 — Złe was na ten handel pokusiło.
 — Przyszła wasza godzina...
 Z trudem udało się Weszyckiemu zaprowadzić jaki taki ład. Wreszcie oblano szpicla wodą, usadzono go w kącie na ziemi i wsparto o ścianę. Leżał wciąż z zamkniętemi oczami i dychał ciężko, Figiszewski stał w drugim kącie z rękami związanemi na tyle. Zaczął się sąd.
 Figiszewski odpowiadał spokojnym głosem i z godnością.
 — Kto ja jestem? Z bandą szlamowiecką jestem stowarzyszony. Nigdy się w politykę nie wdawałem. U nas surowo pilnowano, żeby z partjami nie zadzierać. My mieli swoje interesy. Z bogatych okup my brali. Naczelnik powiatu nam płaci, naczelnik żandarmski płaci, kapitan płaci, rejent i doktór płacą. Płacą dziedzice w okolicy raz w miesiąc. Wszystkie żydy kupcy też, i sam rabin płaci.
 — Zaco płacą?
 — Za ochronę od bandytów, czyli od nas samych, prawdę powiedziawszy. Ale przy nas na gościńcach jest spokój. Żadnego my chłopa ani ubogiego nie ukrzywdzili. Bogatych my podbieramy, bo takie mamy przekonanie, a krwi ludzkiej na nas ani też na moich rękach przez całe życie nie było.
 — Skąd masz list?
 — Z Warszawy żydy przysłały, a skąd oni go