Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/237

zabawił, do teatru sobie poszedł, do cyrku, z tą dziewczyną się zabaw, byle ze zdrową i zawracaj do domu, pókiś cały. Będziesz się zanadto kręcił, wezmą cię na ulicy...
 — Zaco? Ja tu nieznajomy!?
 — Zaco? Za nic, za samą twoją minę.
 — Co słychać u Józka — mieszka tam, gdzie dawniej?
 — Przeniósł się do Ratusza, a stamtąd się wymeldował do fortów!
 — Zaco? Przecie on nigdy do niczego nie należał.
 — Za to właśnie siedzi, że nie należał, Jednego biorą za to, że był w partji, a drugiego za to, że nie był. Taka teraz moda.
 — A u ciotki Robaczkowej zdrowi wszyscy?
 — Zdrowi są, tylko Karolek siedzi na Pawiaku, a Władek w Brześciu.
 — To nowina? Takie urwisy, a jednak widać coś tam w cichości robiły...
 — To robiły, co zawsze: Karolek latał za dziwkami, a Władek się zgrywał. Teraz i za to biorą do ula.
 — No, to i wuja chyba wezmą za to, że wuj handluje?
 — Wezmą, ale jeszcze nie zaraz. Teraz wybierają innych kupców: mydlarzy, powroźników — do spożywczych jeszcze nie doszli. We wszystkiem jest swój porządek!
 Od samego rana puścił się Weszycki na miasto. O godzinie dziewiątej już był w pewnym sklepie na Złotej, spytał o „pana Kazimierza“ i wymienił