Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/243

czas każdego, kto chciał, i czynił jak gdyby honory domu.
 — Ja mam strasznie ważny interes! Przyjechałem zdaleka... Ja was, towarzyszu, znam; pamiętacie, tu był wiec, ja sam też przemawiałem. Był wtedy towarzysz Sokół, Michał, Wojciech, towarzyszka Łucja, Lucyna...
 — Ani ja panu nie towarzysz, ani ja jakich partyjnych znam. Dużo tu bywało wieców, ale się już dawno, Bogu dziękować, skończyły. Tu w fabryce nikogo pan nie znajdziesz — tu ludzie pracują, tu niema żadnego z partji.
 — Co? Cała ta fabryka była nasza!
 — Była, była, czego tam nie było... Rządził, kto chciał, a teraz znów porządek nastał. Nic ja panu nie pomogę...
 — Pokażcie mi choć jednego z komitetu fabrycznego, o nic mi więcej nie chodzi. Zostawię wam tu sto rubli zastawu — na dowód, żem nie szpice]. Poratujcięż mnie, człowieku!
 — Schowaj pan swoje sto rubli! Komitet fabryczny?
 — Ten, co rządzi w fabryce.
 — To idź pan przez podwórze, zaraz za kotłownią stoi napis „Kantor“. Tam siedzi dyrektor i urzędnicy. Tam jest zarząd.
 Chodził Weszycki pod fabryką do południa. Kiedy po gwizdku zaczęli się ludzie wysypywać przez bramę, wmieszał się w tłum i rozglądał się bacznie i nadsłuchiwał. Ale robotnicy się śpieszyli, nie usłyszał ani jednego takiego słowa, z któregoby