Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/244

mógł wymiarkować, te należą do partji. Zaczepił wreszcie jednego na chybił trafił. Opowiedział mu swoje troski, a gadał szczerze, żeby odrazu było znać, że jest swój i porządny.
 — Ja, widzicie, do żadnej partji nigdy nie należałem, ale różnych znam, mogę powiedzieć. A wy czyj jesteście?
 — Z P.P.S.
 — Jak to?
 — No tak.
 — A z której?
 — Ze zwyczajnej. Z polskiej partji!
 — No, no. Przecie jest 1ewica, jest prawica. Jakże wy tego nie wiedzieli?
 Weszycki nic nie rozumiał.
 — Ej, jaki z was pepeesowiec, jeżeli wy tego nie miarkujecie.
 — Nic a nic nie rozumiem.
 — Widzicie — był rozłam, czyli są teraz dwie partje, co się ze sobą żrą jeszcze lepiej, niż dawniej z esdekami.,. A starej partji już niema.
 — Starej partji niema?
 — Oho — już więcej, ni z cztery miesiące. Wy chyba, bez waszej urazy, w żadnej partji nie byli, kiedy tego nie wiecie.
 Drugi robociarz, który stanął przy nich tymczasem, odciągnął tamtego i rzekł do niego głośno, obrzucając Weszyckiego brzydkim spojrzeniem:
 — Chodź na obiad — ochota ci z takim gadać! Chce mu się szpiclować, a od pierwszego słowa znać, że nawet niepodobny na człowieka. „Swo-