Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/36

 Nudzi go przedewszystkiem jego gabinet, w którym przesiaduje całemi dniami, gdzie jada, sypia, pracuje, przyjmuje wizyty i który stał się dlań od pewnego czasu całym światem. Już od kilku miesięcy nie ruszył się generał z zamku. Od paru tygodni nie opuszcza swojego gabinetu. Jest zapracowany — opowiadają w świecie urzędniczym Warszawy. Chory — mówią wojskowi, którzy go nie widzieli na placach przeglądów. Boi się — mówi opinja Warszawy.
 Generał stanął u okna i patrzył z nienawiścią w czarną przestrzeń. W dole lśniła się białawo zamarzniąta rzeka, a po drugiej stronie połyskiwały roje światełek Pragi. Ponury był to widok. Generał wiedział, że tam, jak i gdzieindziej wokoło, boją się go i nienawidzą. Był czas, że go to bawiło, potym uważał to za normalne, potym zaczęło go to nudzić, a teraz...
 Generał drgnął i odskoczył od okna ze stłumionym okrzykiem. Nie. To nagi konar drzewa ukazał się niespodzianie tuż za szybą. Jak gdyby czyjeś czarne ramię, sięgało do niego z ciemności. Nerwy! Wiedział przecie, że tam w dole po tarasie we dnie i w nocy patrolują żołnierze. Niepodobieństwo!
 Powtarzał sobie ustawicznie: niepodobieństwo! a jednak od pół roku miotał się w niepokoju wśród obaw, przywidzeń, śmiesznostek, panował nad sobą przy ludziach, ale nieraz nie mógł utrzymać na wodzy szalejących nerwów i wybuchał.
 Nie był to strach. Generał był żołnierzem