Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/48

dostępne było znaczenie pewnych słów, dźwięków, barw, kształtów. W jednej chwili odmieniła się: wewnętrzna postać wszelkiej rzeczy. Oczarowana weszła w rozbawiony, świąteczny tłum i wraz z nim bawiła się swoją tajemnicą.
 Było jej wesoło, lekko, łatwo.
 Mijał szybko czas wśród gwaru i pustoty karnawałowego bazaru. Krążyła po kramach, kupowała z wyborem rzeczy, które jej były miłe, dawała hojne naddatki. Lokaj, postępujący za nią, miał już pełne ręce sprawunków.
 — Proszę jaśnie pani — odniosę do karety, bo już nie mam gdzie podziać!...
 — Co to jest? Dlaczego jeszcze?...
 — Milcz! Nie patrz tak na mnie. Lada chwila.
 Upuścił kilka paczek i, podnosząc je, szeptał:
 — Jak wejdzie, staniesz u wejścia przy kramie z książkami. Nie ruszaj się. Oglądaj książki. Jak będzie czas, powiem ci. Pilnuj się: w ostatniej chwili! Przed resursą mnóstwo szpiclów. Przyjedzie napewno! Bij pod nogi o pięć kroków z całej siły...
 Dwu elegantów otarło się o nią, patrząc bezczelnie i wesoło. Lokaj zamilkł i odszedł.
 Nie zdążyła go zapytać o jedną rzecz. Było to coś straszliwie ważnego. Kiedy poszedł, myśli jej układały się w formę zapytań. Mijały tylko, przerzucała je, szukając czegoś najważniejszego. Śpieszyła się. Każda chwila była policzona, a musiała znaleźć swoje najważniejsze pytanie — musiała na nie odpowiedzieć...