Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/59

 — To jest wpieranie. To jest szpiclowanie cudzej duszy. Niegodziwość!...
 — Owszem. Takie właśnie szpiclowanie jest moim obowiązkiem. Ja jestem szpicel rewolucji i jej kat.
 — Szpiclujcie wroga — niewolno wam katować swoich.
 — Ja wiem, co mi wolno.
 — Włazicie mi w duszę.
 — Z butami — tak się to mówi. Nie jestem grzeczny, słodki. Ja zbyt szanuję ludzi...
 Leon urwał. Deszcz siekł w szyby. Na placu Aleksandra otoczył ich oddział kłusujących huzarów. Przez kilka minut jechali, zagarnięci przez chmarę jeźdźców! Już daleko w ciemnych Alejach Leon roześmiał się dziwnie.
 — Bo ja szanuję człowieka. I was niezmiernie szanuję. Dla tego mówię, co myślę i jak trzeba. Leon — drewniany człowiek, Leon — maszyna. Ej, towarzyszko...
 Kama ze zdumieniem słuchała. Nigdy Leon nie mówił takich rzeczy. Głos mu się zmienił, drgał i zarywał się ze wzruszenia. Już czuła w oczach łzy. Poznała niezmierny ciężar, jaki dźwigał w duszy ten zimny, nieczuły człowiek, który wyprawiał ludzi na śmierć spokojnie, pedantycznie. Pod wpływem tego zdumienia oprzytomniała zapomniała o wszystkich swoich nieszczęściach. To znowu, słuchając, sądziła, że śni. Ten głos pełen rzewności, to serdeczne mówienie. Leon? Leon...