Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/83

 — Ale za gotóweczkę, towarzyszu?
 — My tu nie przyszli robić u was komuny.
 — Nie wzięli u was nikogo?
 — Nie. Zawczasuśmy ich ostrzegli. Żaden nie został.
 — Trzęśli bardzo?
 — Ohohoho...
 — Gdzieście schowali bombę?
 — Co? Na sobie miałem przez cały czas. Prali mnie, a ja nic. Patrzajcie, jak mi pyski opuchły.
 — Łaska boska, te nie rozerwało.
 — To nowe bomby z amerykańskim zamkiem. Taka pewna.
 — Każda pewna, póki nie upadnie.
 — Insza to jest taka pewna, te nią można ciskać po bruku, jak kamieniem, i ani piśnie. Taka ci najpewniejsza.
 — Rzucałem ja taką na demonstracji marcowej zeszłego roku dwa razy z całej siły, to tylko coś śmierdzącego ze siebie wypuściła i nici...
 — Teraz nie te czasy — inna robota!
 — Pewność w bombie — to jest, żeby od trącenia rwało. W wacie się ją nosi.
 Paru z przybyłych targowało się z Morycem o wydanie pocisku, a reszta popijała, kto wódkę, kto piwo i gadali.
 — Na kogo idzie ten interes? — rzucił Fryc.
 — Nie wiemy. Na kogo idzie, to idzie, a trafi w sam carat.
 — Na Karnakowa? Za długo jemu part ja każe tyć. Wszyscy się dziwią, te on jeszcze chodzi...