Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/85

komitety! Strajki, organizacje, bibuła, gadanie, gadanie — a on ścierwo jeden z drugim w pałacu siedzi i kpi z nas! I zawsze będzie bogaty i zawsze będzie naszą krew pił!
 — To jest terror ekonomiczny.
 — Oj, strachu wam napędzili. Już was powyuczali. Wynaleźli długie słowo i zapchali wam gębę. A co ono znaczy? Nic! Jak świat światem robotnik będzie chciał głowy takiego Gajera i to jest jego prawo.
 — Coś ty się wściekł? To my Gajera bronimy.
 — My gajerowscy?
 — Tak my bronim Gajera, jak ty Karnakowa.
 Ale my mamy świadomość, a ty nie...
 — Świadomość to iść z tą bombą pod Gajera! Jak dziesięć lat temu wysadzili Kunitzera!
 — Tym burżuja nie zniszczysz. Znać, te bibuły nie czytasz.
 — Dosyć ja się tego naczytał. Ja czytam to, czego ten masowy człowiek chce, a te on tego chce, to wy sami wiecie. I wy tego chcecie, tylko się boicie inteligentów. Kto tego nie czuje, ten nie robotnik!
 — Tego nigdzie towarzsze nie robią na całym świecie. Jakby było dobre, toby robili.
 — Robią! — krzyknął gruby.
 — Gdzie?
 — Robią w Ameryce, gdzie właśnie jest największa wolność. Tam policaja, co broni burżuazji, nie tknie świadomy towarzysz, a do tego milionera strzela... Niejeden zginął taki, co jego