Strona:Andrzej Strug - Z powrotem.djvu/142

 — Teraz na tamtym kraju u Grzybowskich siedzą. Jest naczelnik i strażniki i pięciu ziandarów, po pod przyśbami rozkopują, snopki ze stodoły drą...
 — Przedwczoraj u Chowańca w studnię się ziandar spuszczał...
 Rylski drgnął — tam właśnie w studzience przechowywały się u Chowańca całemi pudami broszury i pisma.
 — No, i co? Znaleźli?! — spytał porywczo.
 — Co zaś mieli znaleźć, kiedy nic nie było.
 — No, to dobrze...
 — U nas we wsi tego niema, nic zabronionego. U nas naród cichy, z Brzegów jeno cała bieda poszła.
 — Z Brzegów, powiadacie...
 — Pierwszego wzięli tam zeszłej soboty, Andrzeja Zwałę — bogacza i gdowca.
 — Od Brzegów przyczyna i powód.
 — Od Brzegów klęska na grodeckie ludzie poszła. Jak Pan Jezus łońskiego roku strzelił piorunem w samo południe w Walicową chałupę, to on sam najpierwszy, psubrat Zwała, z bosakiem się na święty ogień porwał, ludzi het pobuntował, ratowali. Święty ogień zaliwać... Oj, grzechy, grzechy nasze, nie rychliwy Pan Bóg, rok i dwa kwartały czekał!...
 — Cichajcie no matko do trzystu djabłów! — huknął Rylski na Kassandrę.
 Wiedźma zdumiona urwała i stała z otwartą gębą. Pomiarkował się i Rylski i wszedł w swoją rolę; grunt tutejszy pomimo deszczu parzył go w podeszwy.
 — No, to daj wam Boże pocieszenie i odmianę,