W czasach pierwotnych – gdy śladu stworzenia
Niebyło, nicość wszystko pochłaniała,
Pewna istota, sama, przebywała
Ze świadomością własnego istnienia,
W dwojakie: Ja – Ty, się nierozpadała...
Nią była piękność! w zmysły nieujęta
I sama w sobie, widzialnie poczęta...
Sama przez siebie wśród nieskończoności
Bezkształtnej wstała: Jeden Bóg miłości!
I żadna skaza jej niepokalała,
Twarz jej przenigdy zwierciadła nieznała
Słonecznych włosów jej grzebień nie dzielił
Ani się Zefyr żaden nie ośmielił
Dzierzgnąć ich splotów płomienistą chmurę.
Ani jej powiek malowidło które..
Dziewiczej róży zroszonej jagody
Przenigdy nie tknął zapaleniec młody,
Cud jej oblicza, w sobie doskonały,
Żadnego ducha oczy nie widziały
I dla niej tylko, jej piękność istniała,
W kostki miłości – sama tylko grała!
- ↑
Po zwrocie „pierwszy ustęp” dziś sądzilibyśmy, że mamy do czynienia z publikacją dla reklamy całości „Józefa i Zulejki” lub badanie rynku. Z drugiej strony Władysław Tarnowski skończył filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i objawił już skłonność do filozoficznego rozważania piękna m.in. w „Trzy szkice” z „Szkice helweckie i Talia”, P. Rhode, Lipsk, 1868, str. 83-164.
- ↑ Heinrich Alfred Barb był austriackim orientalistą, profesorem języka perskiego na cesarsko-królewskim Instytucie Politechnicznym w Wiedniu, autorem licznych publikacji z zakresu orientalistyki. Okres jego aktywności to 2 połowa XIX wieku. Heinrich Barb był w latach 1871-1883 radcą dworu (Hofrat) i dyrektorem służby ministerialnej i dyplomatycznej (Direktor aus dem ministeriellen und diplomatischen Dienst).
- ↑ Zwrot „akademii oryentalnej w Wiedniu” odnosi się do Orientalische Akademie, jako części Uniwersytetu w Wiedniu.
