Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/115

 Widząc pleczystego i brodatego chłopa, który wysuwał się za myśliwym, Wasilewicz połapał się w sytuacji.
 — Bo polowałem tylko przypadkiem. Objeżdżałem kresy z posłem Smarczkiem, jako Białorusin z przekonania. Wyprzedziłem go, mając sprawy osobiste w tej okolicy. Pożyczyłem sobie u „naszych“ ludzi strzelbę, ale zabłądziłem aż na błota. Sam się nie utopiłem, zato utopiłem w trzęsawisku strzelbę. Będę musiał odkupić. Szkoda. To pieniądz w naszych czasach.
 — A czy pan nie chciał kogo spotkać za błotami przypadkiem? Hę?
 Wasilewicz nachylił się do jego ucha.
 — Nie Łasicki pan będzie?
 Tamten przyglądał się mu długo świdrującemi, nieprzyjemnemi oczkami.
 — Panu kto o Łasickim mówił? Smarczek?
 — Ehe.
 — A sam pan kto będziesz? Skrzeżetowicz może?
 — Nie, Wasilewicz. Po pana wyjdą ludzie z Zabołotnego. Tylko ich patrzeć.
 — Widzę, że pan swój człowiek — rozkrochmalił się Łasicki, — jaki zapał dla ruchu? Ryzykował pan taką podróż po błotach, żeby zobaczyć się ze mną?
 — Nigdy nie za wiele fatygi, żeby zobaczyć wielkiego człowieka!
 Łasicki roztopił się jak masło.
 — Ależ przemókł pan! Chodźmy!
 Poprowadził go do osłoniętej kotlinki, gdzie płonął ogieniaszek. Wasilewicz ogrzał nogi i obuł się.
 — Jakże tam w Mińsku? — zagadnął Wasilewicz.
 Łasicki nachmurzył się i twarz jego zbrzydła jeszcze bardziej.