Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/120

wicz, tak mówi: — Chcecie, bratoczki, z nim porachunki robić — róbcie. Choć on za Białorusina się ma, ale pan. Bez ceremonji z nim, po bolszewicku.
 — Tak, tak, panie Wasilewicz, trzeba wam teraz za nocleg zapłacić, — zbliżał się do niego gospodarz z Zabołotnego ze sznurem.
 — Ja ci, zdrajco, zapłacę, — huknął Wasilewicz, wyrwał z kieszeni rewolwer i palnął mu w głowę.
 Ten przewrócił się, trzepnąwszy rękami. Pozostali rzucili się na Wasilewicza. Poczuł na rękach, na gardle dłonie przemocy. Zahuczało mu w uszach...
 Nagle ręce, oplatającego, jak macki głowonoga odpadły. Stał, chwiejąc się na nogach. Usłyszał tupot ucieczki swych prześladowców. Potem daleki tentent i okrzyki:
 — Stój, stój!
 Przeleciało koło niego, jak burza, kilku kawalerzystów, gniotąc krzaki lub przesadzając je wielkimi szczupakami.
 Wasilewicz nachylił się i podniósł swój rewolwer. Podjechało do niego kilku wojskowych.
 — Kto jesteś?
 — Właściciel Zabołotnego, chcieli zamordować mnie chłopi z za kordonu.
 — Pan strzelał?
 — Ja. W obronie.
 — To rzucaj pan do licha rewolwer. Patrz, moi chłopcy i tak cię mają na muszce.
 Dwaj żołnierze, trzymający się z tyłu, istotnie wycelowali w niego karabiny.
 Wasilewicz położył rewolwer na ziemi.
 — Tak, to co innego, — rzekł porucznik, zeskoczył z konia i zbliżył się do Wasilewicza.