Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/122

kieł w paszczy Lucyfera. Już tam dla niego zapłata zarezerwowana.
 Wasilewicz zaśmiał się, popijając z flaszki, którą mu dał przyjaźnie porucznik.
 — Czemu tak długo nie wracają żołnierze?
 — Bo prowadzą łotrzyków na piechotę.
 — Ale może nie wszystkich złowili?
 Porucznik podniósł brwi ze zdziwieniem.
 — Och, moi chłopcy! Wyłączone!
 Jakoż w niedługim czasie rozległ się znowu tentent i parskanie koni. Żołnierze jechali krokiem, prowadząc na postronkach gości z za kordonu i z Zabołotnego.
 Chłopi wyglądali, jak wilki zgonione. Patrzyli ponuro i z podełba.
 — Pan ich poznaje? — zapytał porucznik Wasilewicza.
 — Poznaję.
 — Którzy chcieli pana zamordować?
 — Ci z za kordonu.
 Pokazał wszystkich, prócz gospodarza z Zabołotnego.
 — A ten?
 — A ten tutejszy. Z Zabołotnego.
 — I nie nastawał na pana?
 Wasilewicz wpatrzył się w oczy chłopa, pełne obietnic i błagania. Ujrzał w chłopie nić życia, naprężoną do ostatnich granic, jak w nim samym, gdy niedawno śmierć zaglądała mu w oczy.
 — Ten nie. Spotkałem go w lesie. Pokazał mi drogę.
 — Pan jest pewny, czy też chce pan ochronić z jakichś pobudek tego zbója?
 — Pocóż mnie, panie oficerze — zaczął skamlać