Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/124

już tylko wrogowie, a ci mogą być jeszcze sąsiadami.
 — Aha! A czy pan sądzi, że w razie dywersji bolszewickiej ochroni to pana od pogromu?
 — Od czego jest KOP., żeby dywersji bolszewickiej nie było!
 — Racja! A wie pan, że w sam raz przed Zabołotnem budujemy strażnicę. Musi pan pomyśleć o naszym prowiancie! Bez rekwizycji, oczywiście.
 — Doskonale — uśmiechnął się Wasilewicz.
 Wstrząśnienia dnia złamały go. Położył się na ziemi. Gdy go odeszło, jeden z żołnierzy spieszył się. W sadzono Wasilewicza na konia i przywieziono na wypoczynek do tymczasowej kwatery oddziału KOP’a we wsi Hołownia.
 Kiedy wieczorem obudził się na improwizowanym łóżku porucznika Czupura, składającem się z siennika na tapczanie, przykrytego kocem, w izbie rozlegała się przyciszona rozmowa. Paru oficerów siedziało przy stole nad szachami.
 — Ach, nudno! — ziewnął Czupur, otrzymawszy czwartego mata.
 — Pewnie! O tej godzinie tobie zawsze wszystko brzydnie. Ogarnia ciebie tylko niesłychany zapał do literatury...
 — A właśnie... Żebyś wiedział, że pójdę zmienić książkę do panny Zosi.
 — Wiedziałem. I ja też.
 — Nie radzę — groźnie zamruczał porucznik, wyprostowując szerokie bary.
 — Czy wiesz, że Czupur wysłał list do jubilera w Warszawie?
 — Po pierścionek zaręczynowy?