Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/129

 — A nam wolno przyjść?
 — O, pocóż! Będę się krępowała. Cóż tam zajmującego!
 — Musimy skontrolować, czy pani nam nie demoralizuje żołnierzy.
 — Jeżeli zachodzą obawy ze strony zwierzchności wojskowej...
 — A właśnie... My też jesteśmy żołnierze. Przyjmie nas pani za słuchaczy.
 — I mam niespodziankę.
 — Niespodziankę! Niespodziankę! Pani jest nieoceniona!
 — Jaką? Niech pani powie zaraz! Nie będziemy spali z ciekawości!
 — No, to baczność! Zaraz pokażę!
 Panna Zosia odsłoniła dywanik samodziałowy w kącie. Wystawił z niego szeroką, uśmiechniętą paszczę gramofon.
 — Nastawić zaraz!
 — Wiwat panna Zosia!
 — Będziemy tańczyli shimmy w jedną parę! Wszyscy po kolei!
 — A nie, — odparła panna Zosia, przykrywając dywanikiem instrument, — to dopiero na niedzielę.
 — A teraz proszę do nas! Jest poważny obszarnik.
 — Na jednym folwarczku z chlupoczącego błotka, jak cyranka — prostował Wasilewicz.
 — Wszystko jedno! Obszarnik w czasie przeszłym. I kapitan, solidny żonaty człowiek...
 — Solidność podpisem żony poświadczona.
 — To proszę do nas na herbatkę. Pod opieką dwóch solidnych panów.
 Panna Zosia zamknęła swój zakład społeczny i poszła.