Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/147

 Ksiądz Justyn poderwał się z niepokojem.
 — Panna Zofia?... Wszak o panu mi pisała?
 Twarz porucznika się ożywiła.
 — Ach, tak? Pisała księdzu o mnie?
 Spostrzegł się zaraz i poprosił:
 — Gdzie mógłbym z księdzem porozmawiać? Nie tu... Nie przy ludziach...
 Twarz jego ściągnęła się konwulsyjnie.
 — Ach proszę do mego mieszkania.
 Już wiedział... Stało się nieszczęście... Spojrzał na krucyfiks. Uciszył się w sobie. Prowadził gościa do swego mieszkanka.
 Gdy weszli, ksiądz Justyn wziął porucznika za ręce. Posadził go na krześle. Ten był znowu skostniały z cierpienia, jakby w letargu. Wstrząsnął go za zimne ręce:
 — Człowieku, mów...
 Porucznik powiedział z niezmiernym trudem:
 — Pannę Zosię... bolszewicy... utopili w jeziorze...
 Ksiądz Justyn zbielał, puścił ręce porucznika. Ale po chwili na twarz jego wybiła się jasność i zaczął powtarzać:
 — Bądź wola Twoja, bądź wola Twoja.
 Porucznik tym samym drewnianym głosem, jak o rzeczy obcej sobie, opowiadał szczegóły. Ksiądz Justyn usiadł. Przeżywał razem z nią ostatnią jej mękę... Przyjmował w siebie ostatni krzyk jej duszy...
 — Koledzy wyprawili mnie naprzód do Warszawy. Zająć się pogrzebem... Więc ja do księdza...
 — Tu jest grób jej rodziny. Więc chyba tu... Matka jej rodem z Warszawy wyszła zamąż na kresy.
 — A to w takim razie tu. Jak ksiądz uważa. Ale jej grób musi być osobno.
 Ksiądz Justyn milczał przez chwilę.