Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/148

 — Można osobno. Tylko pogrzeb będzie skromny. Wiem, że nie chciałaby inaczej. Powiedziałaby z marsem:
 — Ksiądz Justyn mnie demoralizuje i namawia do zbytków. Czy takim był żywot surowy i prosty św. Franciszka?
 Porucznik jeszcze niżej pochylił głowę:
 — Niech będzie wszystko, jakby ona chciała.
 Nagłe ożywienie wstąpiło znowu w tę maskę zastygłą.
 — Niech księdzu nie wyda się niedyskretną moja prośba. Po powrocie z wypadu, miałem ją prosić o rękę. Ale nie byłem pewny jej odpowiedzi. Ona mi już nie odpowie...
 — Chce pan porucznik wiedzieć, co pisała o panu? Nic takiego, coby było dla pana wyraźną odpowiedzią. Jest tam wiele słów sympatji.
 — Może jej inaczej nie wypadało napisać do księdza?
 Ksiądz Justyn odpowiedział, uśmiechając się:
 — Prawdopodobnie.
 Porucznik znowu ciężko się zamyślił.
 — Nie chcę teraz niczego, ale to niczego zupełnie — powiedział.
 — Poruczniku, tak nie można, uszy do góry. Ma pan tam jeszcze niejedno do zrobienia na kresach.
 Porucznik ujrzał poraz pierwszy od śmierci panny Zosi tę prawdę.
 — A mam.
 — A potem niech pan pomyśli — wszystkie dusze podobne razem w zaświecie...
 — Ksiądz jest pewny?
 — Pewny. Tylko trzeba się starać o podobieństwo duchowe w rzeczach wyższych.