Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/172

męskie kapelusiki na głowie. Krótkie włosy. Cieliste pończochy i lakierki.
 — Im wolno kochać, — myślała z nieskończoną melancholją.
 Nad wieczorem przyszedł do niej Białecki. Przyniósł jej bukiecik bratków.
 — Co pani jest? — dopytywał się, widząc jej zasmucenie.
 — Nic, — broniła się, — pan wie, jasne tło uwydatnia ciemne plamy.
 — Cóż jest jasnem tłem?
 — Dzisiejszy dzień wiosenny.
 — A ciemną plamą?
 — Samotny smutek mój.
 Białecki wstał z miejsca. Okrążając stół, szedł ku pani Polucie. Zamarła w oczekiwaniu. Położył na jej głowie dłonie. Powiedział cicho:
 — Już nie samotny, bo już ze mną podzielony. O moja, moja...
 Ostro krzyknął dzwonek u drzwi. Pani Poluta zerwała się zmieszana i poszła otworzyć, bardzo wizycie nierada.
 Był to Prętkiewicz.
 — Przyniosłem tu pani bilet na odczyt do Klubu Literackiego. Niechże się nie nazywa, że tylko Białecki o pani pamięta. Zresztą to jego specjalność. Niewiasta niedość przenikliwa gotowa go nie wiedzieć o co posądzić. A to czułości na tle ogólno-ludzkiem. Ach, ty ideo platońska przypadkiem przyczepiona do dwóch nóg!
 — Nie jestem tak platoniczny, jak sądzisz, — odparł Białecki niecierpliwie. Spoglądał dziwnie na panią Polutę. — To ty jesteś abstrakcja usymbolizowana