Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/184

 Białecki mimowoli ścisnął aż do bólu dłoń Prętkiewicza w kostce.
 — Co pani Poluta? — tchnął z siebie gwałtownie.
 — Oho — ho, kiwał głową Prętkiewicz, trąc rękę — nie przewidziałem atrakcyj magnetycznych tego przystojnego, choć skądinąd ciapowatego blondyna, oraz opuszczonej, a nadobnej niewiasty...
 — Daj spokój głupim gadaniom. Widziałeś ją?
 — Powoli, powoli...
 — Gadaj, bo cię uduszę.
 — Oho, — ho! Abyś nie miał okazji zawołać za mnie: co za artysta ginie! czego z twemi dość muskularnemi łapskami na szyi sam wyksztusić nie zdołam...
 — Prętkiewicz, litości!
 — Jak litości, to słuchaj: Widziałem ją! Wyglądała wiotka i blada, jak cień Eurydyki w Tartarze...
 — Cierpiąca?...
 — Chyba na duszy. Nie uczyniła o tobie najmniejszej wzmianki. Nawet takiej, jak dziennikarz o książce naprawdę wysokiej. To znaczy — najkrótszej. Utopiła w przemilczeniu.
 — Nie mów tego słowa — wzdrygnął się Białecki.
 — Czemu? Wyraz dobry, Norwidowski.
 — A ty nie wspominałeś o mnie? — pytał w bolesnem napięciu Białecki.
 — Wspominałem. Przemilczenie. Akapit. Zmiana tematu.
 Widząc bezdenną prostrację Białeckiego, Prętkiewicz zagadnął go ostrożnie:
 — Człowieku, co za ostra epidemja cię ogarnęła? Doigrałeś się przy tem dusz lekowaniu!
 Białecki zwrócił na niego zabite spojrzenie.