Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/212

 — A jak miało wpłynąć! Wódkę zacząłem chlać i po raz pierwszy poznałem dziewki z ulicy. I szło coraz gorzej. Pusty świat... Nie masz nad tobą człowieku grzeszny, władzy. Sprzątnij żandarma — i hulaj dusza w czystem polu! Wszystko wolno! Wiara — zawracanie durniom kontramary! Ale jak się wymigałem Moskalom od szubienicy...
 — Za cóż znowu?
 — E, tam, za wywłaszczenie, zabiło się urzędniczynę i to z marnej spluwy, myślałem, że nie wystrzeli. Kacap był, to go tam i nie żal. Ale zawsze człowiek, choć nie ochrzczony akuratnie, jak Pan Bóg przykazał. Ja tam jestem za miękki do tego interesu.
 Splunął i ziewnął.
 — Więc cóż wtedy, kiedy pan uniknął szczęśliwie wyroku śmierci?
 — Wyroku nie uniknąłem, tylko przed wykonaniem zwiałem z innymi ptaszkami. A udało się, bom Matce Boskiej srebrne wotum ślubował. I wysłuchała Matuchna najmilsza.
 W głosie jego zabrzmiało rozczulenie.
 — Wotum pan ofiarował?
 — A jakże! Do sklepu jubilerskiego się włamałem, a srybła miała dosyć. Dwa fonty.
 — Czyż można ofiarowywać kradzione Matce Boskiej?
 — To lepiej wcale nie ofiarować? Ślubu nie dopełnić?
 Białecki nie miał już sił rozwiązywać tego dylematu.
 — A taki ja myślę, — snuł swe myśli włóczęga, — jakby mi ten student mego Pana Boga nie ukradł, nie kradłbym ja nikomu. Żyłbym inakszym sposobem.