Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/223

nosił go i przebierał sam swemi niesilnemi, ascetycznemi rękami.
 Białecki leżał i patrzył na białe hjacenty na oknie. Chwytał go niepowstrzymany płacz zdenerwowania i osłabienia. I radości. Teraz już wszystko dobrze. Pójdzie do Niego. Zapatrzył się w białe kwiaty, szepcząc:
 — Zbawicielu, Zbawicielu!
 — Trzeba to wypić, panie Białecki, — powiedział życzliwie ksiądz, podając filiżankę.
 Białecki oprzytomniał.
 — Ksiądz mnie zna?
 — Raz tylko widziałem, przelotnie. W pewnym znajomym dornu.
 Białecki zobaczył teraz dokładnie chwilę, w której po raz pierwszy spoczęły na nim jasne, życzliwe oczy tego księdza. Ujrzał stolik wiklinowy, przykryty serwetką z haftem Richelieu i reprodukcję autoportretu Böklina na ścianie. Tak, to było u miej...
 — Ksiądz Justyn? — zapytał cicho.
 — Tak.
 Nie mógł zahamować potrzeby serca. Zapytał:
 — Co robi pani Poluta?
 Ksiądz odpowiedział, nie patrząc na niego:
 — Pracuje w ministerstwie. Dostała podwyżkę. Bardzo oddana dziecku.
 Białecki zauważył bez wzruszenia:
 — Teraz mi już wszystko jedno. Niedługo tego już.
 I wyczerpany zamknął oczy.
 Zajrzał sługa i konfident księdza — Kacper, były żołnierz, który przylgnął do niego za czasów, gdy ksiądz był kapelanem w wojsku. Ksiądz Justyn służby kobiecej z zasady nie trzymał. Kacper czyścił mu ubranie, nawet przyszywał guziki i naprawiał bieliznę.