Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/228

cach, by otworzyć. Ksiądz Justyn przerwał modlitwę i wyszedł do sąsiedniego pokoju.
 Byli tam Prętkiewicz z Gąbaniewskim. Prętkiewicz dopiero od paru dni wrócił z zagranicy, dowiedział się o przejściach Białeckiego i zmusił do odwołania oszczerstw, poruszywszy wszystkie sprężyny swych stosunków.
 — Pan Prętkiewicz potrafił nas przekonać — mówił ministerjalnie Gąbaniewski, — sprostowaliśmy dziś niektóre nieścisłości, które organ nasz w swoim czasie umieścił o panu Białeckim. Proszę przeczytać.
 Wyciągnął do księdza Justyna numer gazety. Ksiądz odepchnął go z bolesnem zdumieniem.
 — Chcę powiedzieć, że partja nasza, nie wymagając od Białeckiego popierania naszej polityki, postanowiła mu dopomóc, by znalazł na polu gospodarczem lub oświatowem, w dziedzinach neutralnych, zastosowanie dla swych zdolności.
 Ksiądz Justyn pokiwał głową:
 — Zapóźno!
 Otworzył drzwi do drugiego pokoju. Cicho mżyło światło świec. Przeźroczysty i wychudzony leżał w trumnie Białecki.
 Na twarz Gąbaniewskiego wybił gwałtowny przestrach. Zaczął powtarzać:
 — Ktoby pomyślał... Tegośmy nie chcieli. Zawsze był hypochondryk, ale żeby aż umrzeć...
 Potem nagle wpadł w gniew:
 — To na złość partji. Powiedzą, żeśmy go zaszczuli. On całe życie robił na złość partji.
 Ksiądz Justyn zatrzymał go gestem:
 — Proszę patrzeć, jaki on cichy. On już znalazł partję, w której jest prawda.