Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/233

uciechy stał na estradzie murzyn. Błyskał białkami, czarny i wesoły i szkielecem klaskaniem kastanjetów popędzał pląs, wpadając w niego suchym refrenem.
 Wasilewicz spojrzał nagle trzeźwo na krąg taneczny. Śmiertelne przerażenie wstrząsnęło nim. Wydało mu się, że poruszają się sprężynowe automaty, w które ktoś tchnął pożar zmysłów.
 Murzyn wywracał białkami — czarny i wesoły. Klaskanie kastanjetów stało się me do zniesiena szkielece.
 Wasilewicz wstał zdenerwowany.
 — Skrzeżetowicz, idziesz?
 — Jak chcesz, — zerwał się ten z gotowością.
 — A panią czy mam pożegnać? — zwrócił się z ironją do panny Antoniny.
 — Ja już też do domu, — odpowiedziała potulnie panna Antonina i pożegnała dygnitarza, dziękując za auto, które jej ofiarowywał. Poszedł za nimi do szatni, gdzie nie udało mu się ubiec Wasilewicza w podaniu płaszcza pannie Antoninie i wrócił skwaszony regulować duży rachunek.
 Wasilewicz i panna Antonina szli obok siebie w milczeniu. Skrzeżetowicz wierny i wytresowany wlókł się za nimi w oddaleniu. Żeby nie przeszkadzać.
 — I czahoż ty, Jakim? — zagadnęła zalotnie panna Antonina.
 Wasilewicz zwrócił ku niej twarz, skurczoną od gniewu.
 — Zachowałaś się, jak dziewka. W mojem towarzystwie...
 — Rodowego arystokraty Wasilewicza, — przedrzeźniała z rozdrażnieniem.
 — A tak. Żebyś wiedziała. Z senatorskiego rodu.