Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/242

 Księżniczkę porwały w tej chwili bóle. Odwróciła głowę do ściany i z cichem jęczeniem, tłumionem chwilami, przetrzymywała atak. Po chwili zapytała ją głosem zmienionym:
 — W czemże godziwem mogę ci dopomóc?
 Panna Antonina wyłuszczyła prośbę o pożyczkę na odbudowanie Zabołotnego. Księżniczka patrzyła na nią jasnowidząco.
 — Czy dawno jesteś z tym człowiekiem zaręczona?
 — Już... już od roku... — spłonęła panna Antonina ciemnym rumieńcem.
 — I tak długo czekasz? O, to niepodobne do ciebie! — zdziwiła się księżniczka, — chyba są jakie przeszkody?
 Zmięszanie panny Antoniny było wymowne. Księżniczka zdefinjowała:
 — Pewnie trzeba przeprowadzić rozwód?
 — Tak, rozwód, — przyznała się panna Antonina.
 Księżniczka leżała nawznak, milcząc. Ciężko oddychała.
 — Jakże chcesz, żebym ja, która umiem odczuwać prawdę wieczną i do ostatniego tchu spełniam obowiązek włodarza mienia, powierzonego mi zwyżej dla dobrych spraw, mieniem tem na zgubę duszy twojej szafowała?
 — Jakto na zgubę duszy mojej?! To dla mego szczęścia. Czyż nie radością jest duszy wierzącej uszczęśliwiać ludzi dokoła?
 Księżniczka mówiła coraz ciszej:
 — Pchniesz człowieka w objęcia połowicznej wiary. Rozbijesz rodzinę. Narazisz na szwank zbawienie wieczne twoje i jego. Człowiekowi, którego kochasz, wszcze-