Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/249

 — Daj Boże. Im jestem starsza, tem lepiej rozumiem, że śmierć śmierci nierówna. I modlitwa nasza o lekką śmierć, o wybawienie od nagłej i niespodziewanej śmierci ma głębokie znaczenie.
 — Otóż panna Antonina była u księżniczki w dość dziwnej sprawie...
 — A mianowicie?
 — Księżniczka ponoś łożyła na jej kształcenie, myśląc, że przejdzie na katolicyzm i będzie działaczką kulturalną w swojej okolicy. Otóż teraz z tego tytułu panna Antonina prosiła o pomoc w urządzeniu życia.
 — Jakże ona chce życie urządzić?
 — Rozwiódłszy pana Wasilewicza, osiąść z nim razem na Zabołotnem. Pan Wasilewicz zdecydował się zmienić wiarę. Podobno szarpie się jeszcze, ale już pokonany.
 — Cóż na to księżniczka?
 — Księżniczka przesyła pożyczkę pani, nie jej. Trzeba zwrócić te pieniądze ludziom. Zobowiązuje panią przyjęcie jej do wystawienia polskiej szkoły lub katolickiej kaplicy w swojej okolicy. Potrzeba ująć Zabołotne w swoje ręce.
 — To zależy od mego męża.
 — Trzeba ująć męża w swoje ręce, — dodał ksiądz ciszej, — odbudować rodzinę...
 Pani Poluta siedziała zamyślona. Nagle jasna myśl zaświtała na jej twarzy.
 — Dawniej już myślałam o sanatorjum. Dowiadywałam się. Było za drogo, niemożliwie. Teraz trzeba zacząć od tego. Prawda, proszę księdza.
 — Prawda, droga pani.
 — I ma ksiądz już pieniądze przy sobie?
 — Tak.