Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/253

 Pani Poluta zebrała się w sobie, otworzyła drzwi i weszła do pokoju Wasilewicza. Klęczał na ziemi i bił o ziemię pokłony przed prawosławną ikoną. W przerwach żegnał się trzema złożonymi palcami i bełkotał:
 — Hospodi pomiłuj... Bogorodzice, Dziewo radujsia...
 Pani Poluta podeszła do niego, podźwignęła go z ziemi.
 — Joasiu, wstań...
 Wasilewicz nie wstawał, ale płacząc uchwycił jej ręce, jak dziecko bezbronne, czepiające się matki.
 — Poluta, Poluta... Dlaczego mnie zostawiłaś samego? Dlaczego mnie oddałaś? Poluta, wróć...
 — Już cicho, cicho... Wróciłam i nie odejdę.
 — Musisz odejść Poluto, musisz. Dałem jej szlacheckie słowo honoru, że się z nią ożenię.
 — Jest pan chory i nieodpowiedzialny, słowo honoru pana nie obowiązuje — wmieszał się ksiądz Justyn, który wszedł za panią Polutą.
 — Tak ksiądz mówi? To pewnie i prawda, — zaczął bełkotać Wasilewicz. Nastąpiła reakcja i alkohol zaczął go zmagać.
 Pani Poluta z księdzem sprowadzili go do samochodu. Samochód ruszył. Skrzeżetowicz stał na chodniku i patrzył za nimi, bardzo zadowolony.
 Świeże powietrze orzeźwiło Wasilewicza.
 — Dokąd to ja jadę? — zapytał.
 — Do lecznicy. Jest pan chory. Tam przyjdzie Ania, — odpowiedział ksiądz.
 — To dobrze — mruknął Wasilewicz — już dawno jestem chory. I Poluta niech przyjdzie. Poluta koniecznie niech przyjdzie. Chcę dotknąć jej złotych włosów.