Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/257

nie, które kiedyś znów trysną z wspólnego wywierzyska...
 Ale męka stawała się nie do zniesienia. Organizm pragnął i cierpiał. Wasilewicz miotał się po łóżku, zaciskał dłońmi głowę.
 Dotknięto jego ramienia. Stał nad nim lekarz.
 — Proszę pana, mogę dać panu małą dawkę. Będziemy tępili przyzwyczajenie powoli.
 Wasilewicza dotknęło traktowanie go, jako bezwolnego chorego. Obudziła się w nim dawna duma i dzielność mężczyzny. Powtarzał sobie z kresowym uporem:
 — Cóż u licha, mężczyzną jestem przecie...
 Odpowiedział więc odmownie. Ale po chwili po członkach jego przebiegły drgawki. Na ustach ukazała się piana. Dostał konwulsji.
 Kiedy puściły go straszne kleszcze i leżał bezsilny, lekarz nachylił się nad nim znowu:
 — Proszę pana, jednak może małą dawkę.
 — Nie trzeba, — odmówił Wasilewicz z dawną energją.
 Zdawało mu się, że każde zażycie kokainy oddala go od żony.
 Lekarz wyszedł i wrócił, niosąc dawkę narkotyku.
 — Nie radzę panu przerywać tak odrazu. Oto kładę koło pana małą dozę. Proszę u ciec się do niej, kiedy już będzie nie do zniesienia.
 Wasilewicz został sam. Usiadł na łóżku i chciwie patrzył na narkotyk. Wyciągnął ku niemu trzęsącą się rękę. Ale w oczach mu stanęła twarz żony, oniemiała w boleści, kiedy patrzyła na niego i na pannę Antoninę.
 Przywoływał tę twarz znowu i znowu. Rozumiał