Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/29

 — Toż nie mogę zrozumieć, co u was na pierwszym planie — partja czy Ojczyzna?
 — Ojczyzna, oczywiście — obruszył się poseł.
 — A mnie, człowiekowi kresowemu, co się tam zdala od warszawskiej polityki uchował, przypomniały się w pewnej chwili słowa Bogusława Radziwiłła... Pamięta pan, z „Potopu“... Rzeczpospolita — to postaw sukna.
 — I cóż stąd, że każdy kawałkiem tego sukna się okryje? Odziewa matka dzieci. Aby tylko całość tego postawu zachować.
 — I każdy się odzieje i sukno całe zostanie! Nie na mój rozum ta sztuka.
 — Cóż to, pan zarzuca naszej partji prywatę? Partja nasza jest tak przejęta dobrem Ojczyzny, że partja a Ojczyzna — to jedno.
 — Tylko kto mi zapewni, że to dobro zupełnie właściwie przez partję jest pojmowane?
 — To już może pan własnym, nieuprzedzonym rozumem osądzić.
 — Osądziłbym — ale cóż mi tam. I tak do partji polskiej nie wejdę, skoro jestem Białorusinem.
 Wąsy Skrzeżetowicza poruszyły się dyskretnie, jak u karalucha.
 Gąbaniewski siedział oszołomiony.
 — Pan — z rodziny historycznej...
 — To cóż. Niejeden członek rodziny historycznej zdeklarował się jako Ukrainiec lub Białorusin. Przemówiła krew odległych pradziadów...
 — Całemi beczkami polskiej krwi rozcieńczona.
 — Po kądzieli, po kądzieli...
 — Czy w tej arystokratce, co siedzi w Kownie i zapluwa się na wspomnienie Polski, też mówi krew