Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/51

 Załkał sucho, szarpnął się, jakby się odrywał przemocą i wypadł na schody.
 Drzwi zostały za nim otwarte. Pani Poluta patrzyła w pusty otwór. Może wróci?
 Zamknęła drzwi głośno, żeby przekonać się, że to nie sen. Obeszła pusty pokój. Na obiciu po obrazkach i kilimie zostały puste prostokąty. Tania wiklinowa etażerka przechyliła się po zdjęciu ciężkich tomów.
 Rzuciła się do okna. Dorożka naładowana rzeczami ruszała właśnie z przed bramy. Wasilewicz jedną ręką przytrzymywał pakę książek, obwiązaną kilimem w zielone i fjoletowe kraty, drugą zaciskał na rondzie kapelusza, który z głowy zrywał mu wiatr.
 Nie spojrzał ku oknom. Dorożkarz z czarniawą, arogancką twarzą zaciął konia batem i odjechał.
 Pustka... Choćby wrócił ten głos, niegdyś tak szarpiący nerwy:
 — Paluta, żonka, Czamu nia puszczajesz moich siabrou?
 Ciężkie łzy spadały jedna po drugiej na ręce pani Poluty. Była zamurowana w więzieniu bez wyjścia. I nie było wyzwolenia w ściśniętej jej piersi, która nie mogła ani westchnąć swobodnie, ani spłynąć odrazu wszystką krwią z niegojącej się rany.
 Jałowa pustka... Cmentarz zimowy... Wyje wicher i obmotuje płachtami śnieżnych tumanów złamane krzyże... Tęsknota wyjąca... Skrzypią krzyże...
 Śmiertelny chłód...