Strona:Anton Czechow - Śmierć urzędnika.djvu/124

zaniosę. Odwiozę mu to paskudztwo, jest nieżonaty, lekkomyślny...
 Bez zwłoki przeto doktór ubrał się i pojechał z kandelabrem do Uchowa.
 — Jak się masz, przyjacielu — rzekł, zastawszy adwokata w domu... — Przyszedłem podziękować ci za twoją pracę. Nie chcesz pieniędzy, to przynajmniej weź to. Przepiękna rzecz.
 Ujrzawszy świecznik, adwokat wpadł w nieopisany zachwyt.
 — A to dopiero! — zaśmiał się. — Niech ich djabli! Że też ludzie wymyślą coś podobnego. Nadzwyczajne! Zachwycające! Skądci to wydostał? — Wyraziwszy swój zachwyt, adwokat spojrzał lękliwie na drzwi, powiedział:
 — Tylko, bracie, zabieraj swój prezent. Nie mogę tego przyjąć.
 — Dlaczego? — przeląkł się doktór.
 — A dlatego... U mnie tu bywa matka, klienci... nawet przed służącą byłoby mi wstyd.
 — Nie, nie, nie... nie myśl nawet o odmowie, to byłoby świństwo. Obraziłbym się.
 — Żeby choć zamazane było albo listki figowe poprzyczepiane...
 Ale doktór machnął rękami, wybiegł szybko z mieszkania przyjaciela i zadowolony, że mu się udało pozbyć przedmiotu, pojechał do domu.
 Po jego wyjściu, adwokat obejrzał świecznik, obmacał go ze wszystkich stron i podobnie, jak doktór, długo łamał sobie głowę, co zrobić z podarunkiem.
 ...Rzecz prześliczna — myślał — wyrzucić — szkoda, a trzymać u siebie — nieprzyzwoicie. Najlepiej komuś podarować... O, zaniosę ją dziś wieczo-