Strona:Anton Czechow - Śmierć urzędnika.djvu/75

czole. Makar Kuzmicz okrywa ramiona swego klienta białem prześcieradłem.
 — Ja was zupełnie, do gołej skóry — mówi.
 — Naturalnie, żebym do Tatara był podobny.
 — Ciotunia jak się ma?
 — Dobrze, żyje sobie. Niedawno u majorowej przy porodzie była. Zapłacili rubla.
 — Taaak... rubel. Potrzymajcie ucho.
 — Trzymam... Nie obetnij mi tylko ucha. Oj, boli! Ty mnie za włosy szarpiesz.
 — To nic. Bez tego się przy naszej robocie nie obejdzie. A jak się ma Anna Erostowna?
 — Córka? Dobrze. W przeszłym tygodniu, w środę, wyswataliśmy ją za Szejkina. Dlaczegoś nie przyszedł?
 Nożyce przestają skrzypieć. Makar Kuzmicz opuszcza ręce i przerażony, pyta:
 — Kogoście wyswatali?
 — Annę.
 — To jest co? Za kogo?
 — Za Szejkina, Prokopa Pietrowa. Ciotka jego w Złotoustinskim zaułku służy za gospodynię. Porządna kobieta. Naturalnie, wszyscy jesteśmy zadowoleni. Za tydzień wesele. Przyjdź!
 — Ależ, co to jest, Eraście Iwanyczu? — mówi Makar Kuzmicz, blady, zmieszany — Czyż to możebne? To... jest zupełnie niemożliwe. Przecież Anna Erastowna... przecież ja... przecież ja dla niej uczucia żywiłem, miałem zamiar... Co to takiego?
 — Zwyczajnie. Wzięliśmy i wyswatali. Porządny człowiek.
 Na twarz Makara Kuzmicza występuje zimny pot. Kładzie nożyce na stół i zaczyna trzeć sobie pięścią nos.
 — Miałem zamiar — powiada. — To jest niemożli-