Strona:Anton Czechow - Partja winta.djvu/64

 Otworzyłem oczy. W przyległym „pokoju umeblowanym“ brzęczały butelki, z których dwie niezwłocznie odkorkowano. Przewróciłem się na drugi bok i naciągnąłem kołdrę przez głowę.
 „Ja kocham cię! Ach, kocham cię!“ — zaśpiewał „z uczuciem“ baryton.
 — Czemu pan sobie nie kupi pianina? — spytał inny głos za ścianą.
 — Niech was wszyscy djabli — mruknąłem. — Spać nie dają!
 Odkorkowali drugą butelkę. Rozległ się brzęk kieliszków. Ktoś zaczął chodzić, dzwoniąc ostrogami. Energicznie trzaśnięto drzwiami.
 — Timofiej! Jak tam samowar? Prędzej! Jeszcze kilka talerzy! No, panowie! Po chrześcijańsku. Po jednej... Madmazel de kozel de baranie nóżki, że wu pri!
 W sąsiedniej „meblówce“ pijaństwo rozpoczęło się na dobre. Ukryłem głowę pod poduszką.
 — Timofiej! Jeżeli przyjdzie wysoki blondyn w futrze na niedźwiedziach, to powiesz mu, że jesteśmy tutaj...
 — Panowie! — krzyknąłem płaczliwie — przecież to jest najzwyklejsze świństwo. Ja bardzo panów proszę! Chory jestem i muszę się wyspać.
 — Czy to do nas pan mówi?
 — Tak, do panów.
 — O co chodzi?
 — Proszę nie hałasować! Spać mi się chce!