Mimo, iż od lat trzydziestu bez przerwy mieszka we Lwowie, a od dwudziestu pięciu rezyduje przy stolikach redakcyjnych, wygląda, jak szlachcic, który wczoraj przybył ze wsi dla porobienia „sprawunków“ świątecznych. Gruby, jowialny pan, o cerze oliwkowej, przypominającej króla Etyopów z „Aidy“, usposobienia wraźliwego, jak panna, temperamentu zmiennego, jak pogoda jesienna. Jest herbu Strzemię, pisze się przez „ypsylon“, pochodzi od bohatera znanego poematu Rylejewa, i wszystkie te trzy dziedziczne rysy swego jestestwa otacza jednakowym pietyzmem. Za młodu kształcił się na barytonistę scenicznego, potem zabrał się do robienia literatury. Wydawał z Bol. Czerwieńskim tygodnik Ziarno, ale uwiąd abonamentowy położył kres spółce. W r. 1883. zaczął pisać powieść społeczną pt. Illegitimi thori, której prawdopodobnie przez wstydliwość dotąd nie skończył. Nadto ogłosił szereg nowel. Obecnie pisuje „wstępne“ ar-
