Syn sławnego ojca — typ, znany w literaturze i w życiu najczęściej ze śmiesznej strony. Wyjątkowo jednak nie posiada zwykłych cech charakterystycznych, towarzyszących tego rodzaju dziedzictwom. Po ojcu, znanym i zasłużonym doktorze Antonim J., wziął żyłkę do badań historycznych i co ważniejsze, stosy niezużytkowanego materyału rękopiśmiennego, który porządkuje, zestawia, uzupełnia i ogłasza. Zdolność raczej kompilacyjna, aniżeli krytyczna, bardziej monografista, aniżeli nowożytny historyk. W tem, co pisze, nie ma szerokiego lotu ani głębi, horyzont jego badań jest z reguły mikroskopijny. Napisał monografię szkoły krzemienieckiej, bardzo sumiennie i pracowicie zestawioną i kilka innych rozpraw w tym rodzaju. Młody człowiek, niespełna trzydziestoletni, interesująco blady, przypomina trochę — pergamin historyczny.
