Zwany także „Aureoli“. Należy do kategoryi poetów, przed którymi dobrze wychowana krytyka łamie swoje pióra. Umysł niezbyt subtelny, manifestuje się głównie młodzieńczym jeszcze temperamentem i siłą uczucia. Najchętniej obraca się wśród tematów polskich, które pozwoliły mu stworzyć kilka utworów o niezaprzeczonej piękności i wartości literackiej. Na tle wypadków r. 1863 napisał szereg poezyi pt. „Miatież“ („Bunt“). stanowiących najlepszy dotąd w naszem piśmienictwie pomnik ostatniej rewolucyi. Około tego samego tematu obracają się jego utwory sceniczne, z których „Dramat jednej nocy“ wybija się po nad inne grozą sytuacyi, potęgą w kreśleniu scen i poetycznością języka. Dzięki ogromnej łatwości rymowania, jest Urbański mistrzem w doborze końcówek, z którymi urządza formalne sztuki ekwilibrystyczne. Przekroczył już piąty krzyżyk, mimo to w powierzchowności nie ma nic, co by wskazywało na skwitowanie z rozko-
