Pseudonim: Franciszek Rawita. Należy do starszej generacyi powieściopisarskiej. Karyerę rozpoczął następującemi dziełami: „Uprawa nasion buraków cukrowych“, „Praktyczny podręcznik uprawy buraków cukrowych“, „Szkodniki i choroby buraków cukrowych“, „Uprawa buraków cukrowych“, „Uprawa roślin przemysłowych“, „Uprawa chmielu“. Jak widzimy więc, buraki i chmiel stanowią uwerturę do literackiej działalności Gawrońskiego. W istocie był początkowo agronomem i to w całem tego słowa znaczeniu, z odbytemi studyami w Kijowie, w Dublanach i we Wiedniu. Przeniósłszy się do Warszawy, zaczął pisać powieści historyczne i obyczajowe — niemal wszystkie na tle ukraińskiem. Są to rzeczy robione w starym stylu, trochę rozwlekłe i powierzchowne, w każdym razie jednak posiadają dużo cech, znamionujących nietuzinkowy talent. Fizyczna maska autora jest niezmiernie interesującą. Wysoka, wyprostowana, barczysta
