koło naśladownictwa i zaświecić oryginalnem, własnem światłem. Jedyna wybitniejsza cecha, jaka kiedykolwiek pojawiła się w tutejszym świecie literackim, nadając mu pewien charakter, przypada na okres t. zw. „cyganeryi“ (Lam, Dzierzkowski, Stebelski, Zagórski, Sabowski, Czerwieński) — ale po pierwsze tłem, na którem ona wybujała, było raczej rozpolitykowane dziennikarstwo, aniżeli literatura i sztuka, powtóre zaś był to objaw czysto zewnętrzny, dekoracyjny, rodzaj ram, jednoczących w sobie nietyle głowy, ile — gardła literackie. Dziś nawet ten powierzchowny rys zatarł się i literaci lwowscy stanowią szarą, nic nie mówiącą klasę ludzi, których jedyną wspólną nić
stanowi papier i czernidło drukarskie. Z powyższych przyczyn niepodobna było w jakikolwiek sposób, nieszematyczny i nieszkolarski, ugrupować tej pół setki głów, które zamknąłem w niniejszym tomiku.
