Człowiek o trzech nazwiskach. Początkowe swe prace drukował pod pierwszem nazwiskiem, które następnie zmienił na „Łuniński“, stając się w ten sposób założycielem rodu i swoim własnym protoplastą, obecnie zaś figuruje w literaturze pod pseudonimem Włodzimierza Koszyca. Z zawodu — chwilowo przynajmniej — dziennikarz. Niski, trzydziestoletni pan, w cwikierze, z lekką, bardzo jeszcze dyskretną łysinką, akcent krakowski, temperament trochę nerwowy; charakterystyczny rozkołysany chód. Ma już niestety zacięcie na starego kawalera. Zawód literacki rozpoczął jako student uniwersytetu jagiellońskiego historycznemi pracami, z których najwybitniejsza („Koniec Morstina“) obala dotychczasową opinię o dyplomatycznem niedołęstwie Sobieskiego i uwalnia go od przygniatającego jeszcze po śmierci pantofelka królowej Marysienki. Zarówno w tej, jak w innych pracach, kładzie nacisk główny na tło cywilizacyjne danej epoki,
