Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Od szczytu do otchłani.djvu/100

kiem, wyrzucając przez otwór szybu, niby z lufy armatniej kłęby kurzu, drobnych kamieni, pary i gazów.
 — To na początek! — zagrzmiał Rusow. — Wychodźcie, bo za pięć minut zawalimy wejście do galerji! Śpieszcie się, borsuki!
 Mój plan okazał się dobrym. Wkrótce posłyszeliśmy głos z galerji. Zaczęto z nami układy.
 — Kto jesteście? — pytał ktoś niewidzialny z podziemi.
 — Mamy się wam przedstawiać? — huknął Rusow. — Mówcie, coście za ludzie?
 — My — Gruzini — brzmiała odpowiedź.
 — Dlaczego siedzicie w norze jak borsuki? — pytał Rusow.
 — Tak... wypadło... — odpowiedział głos zdołu, a w jego tonie wyczułem śmiech utajony, który nigdy nie opuszcza człowieka, zrodzonego w górach Kaukazu.
 — Wyjdziecie? Czy też mamy pogrzebać was, gdyż nam też tak wypadło? — spytałem.
 Po krótkiem milczeniu głos rozległ się już bliżej:
 — Puścicie nas wolno, czy aresztujecie? Jeżeli macie aresztować, to sami wysadzimy się w powietrze.
 — Widocznie zasłużyliście na więzienie? — zauważyłem.
 — N...nie — odparł przeciągle — lecz bywają nieporozumienia.
 Znowu wyczułem drganie śmiechu w tonie głosu Gruzina.
 — Jeżeli pozostawicie broń w galerji i nie będziecie robić awantur — lećcie na cztery wiatry! — krzyknąłem do szybu.
 — Wychodzimy! — odpowiedział po rosyjsku tym miękkim, trochę gardlanym głosem, który był mi znany tak dobrze z podróży po Kaukazie.