Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Od szczytu do otchłani.djvu/263

Szydło, lecz Tatarzyn, nie zatrzymując się, błysnął nożem. Szydło odrazu zatrzymał się na zgiętych w kolanach nogach i podniósł nad głową obydwie ręce ze zwisającym z nich łańcuchem kajdan. Po chwili zrobił straszliwy skok i z rozmachem opuścił łańcuch na głowę uciekającego zdrajcy. Ten padł, jak rażony piorunem.
 Po chwili wszystkie władze więzienne były na miejscu wypadku. Zabitego Małajkę wyniesiono do szpitala; milczącego Szydłę wrzucono do podziemnej celi, gdzie miał oczekiwać przybycia sędziego śledczego; aresztantów zapędzano do więzienia i zamykano za nimi drzwi.
 Więzienie przyczaiło się i milczało.
 Tak zawsze bywa, gdy surowy wyrok więźniów zostaje wykonany.
 Więzienie wszystko wybaczy oprócz zdrady.
 Tegoż wieczora wszedł do mojej celi Mironow i po długim milczeniu ostrożnie zapytał:
 — Starosto! Czyż zdrada nie jest najpodlejszą rzeczą na świecie?
 — Tak! — odparłem krótko.
 — Sprawiedliwie mówicie! — szepnął i wyśliznął się z mojej celi.
 Lecz „saryn da na kiczku“ na tem się nie skończyła.
 W kilka dni później, podczas przechadzki aresztantów, ujrzałem Drużynina już bez kajdan. Jego wygląd zastanowił mnie. Był tak blady, że wydawał się przezroczystym, a oczy pałały mu, jakgdyby płonął w nich jakiś wewnętrzny ogień.
 Miał ściągnięte brwi i drżące usta.
 — Co wam jest? — spytałem go, zbliżając się do kraty klatki.
 — Nie mogę dłużej tak żyć! — szepnął stłumionym głosem. — Dochodzę do kresu...