Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Od szczytu do otchłani.djvu/291

 Urwał się świst. Orzeł wyciągnął do kobiety skutą rękę i szepnął:
 — Nie mogę już nie widzieć ciebie, nie mogę!
 Kobieta milczała, on wciąż szeptał:
 — I tacy jak ja kochać mogą... może głębiej i goręcej niż ci... ludzie z wolności. Słyszysz?
 — Smutno mi... — rzekła kobieta.
 — Co ci jest? Powiedz! Ulżyj duszy! Ja wszystko zrozumiem... bo sam przeszedłem mękę ogniową... i kocham... — szepnął Orzeł, zapatrzony w piękną twarz kobiety.
 Kobieta, być może po raz pierwszy i ostatni w życiu, zaczęła snuć smutną opowieść swego życia, a zakończyła ją westchnieniem:
 — Jeden dzień wolności, żebym mogła zobaczyć swoją córeczkę, a później chociażby śmierć!
 Orzeł zamyślił się, wreszcie rzekł:
 — Poco śmierć? Ja ci urządzę ucieczkę... Zato wspomnij czasem o Orle i módl się za mnie!
 — Ucieczka? — spytała, nie wierząc własnym uszom.
 — Tak! — odparł Orzeł. — Zażądaj, aby cię w sobotę zaprowadzono do sędziego. Takie jest prawo — nie mogą odmówić! Resztę już inni zrobią.
 — Nigdy o tobie nie zapomnę... nigdy, jeżeli to uczynisz! Bóg usłyszy modły moje i mego niewinnego dziecka!
 Dozorca więzienny przerwał rozmowę, zjawiwszy się dla sprawdzenia, czy wszystko w porządku.
 Przez dwa dni Orzeł gwizdał, założywszy palce w usta, gwizdał, podając przeróżne sygnały, aż podczas spaceru niewidzialna ręka przerzuciła przez płot kamień z napisem „zrobione“.
 W sobotę wieczorem dozorca więzienny wszedł do celi kobiety i oznajmił, że na jej prośbę ma ją odstawić do prokuratora.