Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Od szczytu do otchłani.djvu/304

 Tymczasem skazaniec wystukiwał słowo po słowie.
 — Mironow! Mironow!... Już północ wybiła... Żadnej wieści z sądu... Straszliwy lęk schwycił mnie za serce... Jakże tak? Umrę... czy to możliwe?
 — Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami — szeptali, wzdychając i zaciskając zimne ręce, aresztanci.
 Mironow odpowiedział twardym, pewnym stukiem.
 — Takie już nasze życie!... Dziś żyjemy, jutro już po nas... kiedykolwiek trzeba umrzeć, Piotrze!
 — Ależ już noc zapadła, a o świcie... o świcie przyjdą po mnie!... Boże!...
 — Nie poddawaj się, Piotrze!... Nie bój się!... Wszyscy tam będziemy... wszyscy...
 — Straszno mi... straszno!... — z szelestem biegły sygnały Szydła — Za co?
 Pukanie ustało. Aresztanci długo i niespokojnie słuchali. Lecz skazaniec nie odzywał się. Z miasta dochodziło dalekie szczekanie psów i niewyraźny, nigdy niemilknący gwar, unoszący się nad miastem. Księżyc trwożnie wyjrzał z ciemnych obłoków, płynących na północ.
 — Straszno mi!... Pociesz... poradź! — znowu zerwały się stukania skazańca.
 Mironow nie odpowiedział.
 — Usnął, czy co? — z westchnieniem niepokoju zapytał któryś z aresztantów.
 — Pst! — zasyczał na niego stary Bojcow.
 Znowu wszyscy z naprężoną uwagą wytężali słuch, łowiąc szmer rozmowy.
 Szydło sygnalizował coraz natarczywiej, nie kończąc słów i plącząc wyrazy. Dręczyła go śmiertelna tęsknota, lęk, więc błagał o pociechę, pokrzepienie, radę.