Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/103

jomu wyruszyła z przyjacielem Rasa w daleką podróż.
 Podczas obiadu kadi rzekł do syna:
 — Czy wiesz, że żona Rasa wyjechała?
 — Dokąd? — spytał młody.
 — Nie wiem... — pojechała z Arabem Saffarem... — odparł kadi.
 — Z tym handlarzem niewolników z Konstantyny?
 — Tak! z nim... — mruknął stary.
 Syn zaczął bacznie wpatrywać się w twarz ojca, aż, widząc jego zmieszanie, rzekł:
 — Gdybym ja był Rasem, zabiłbym ciebie, albo twego syna — ojcze.
 — Nie mogłem nic innego uczynić, — tłumaczył się kadi. — Z Tarudantu, sam wiesz, wszystkie oczy są na nas zwrócone, ciągłe zapytania, przykrości i kłopoty, a teraz — koniec. Napiszemy, że poszła za niewolnicę i odjechała...
 — Czar Aziza, ta orlica, żona Rasa — niewolnicą? — wykrzyknął młody człowiek. — Ależ to — niemożliwe, to — potworne!
 — Patrz! — rzekł ojciec, wyciągając z zanadrza papier. Wszystko podług prawa...
 Syn przeczytał akt, zmarszczył brwi i, pochyliwszy głowę, rzekł zcicha:
 — No, teraz nie będziemy mieli ani dnia, ani nocy spokoju... Ras — nie taki człowiek, żeby nie pomścił żony. Źle postąpiłeś, ojcze! Prawo w twojem ręku zmieniło się w ohydną zbrodnię i zdradę wobec syna twego druha... Biada nam! Biada! Niech Allah miłosierny nie karze nas za ten czyn twój, ojcze!