Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/116

których rozpoczniemy naszą pracę. Tymczasem bierz rydle i kilofy, synu mój i zaczynajmy w imię Allaha Akbar!
 Marabut szedł pierwszy i co dziewięć kroków wtykał w ziemię małe deseczki, na których robił jakieś znaki.
 — Co to oznacza? — oczami zapytał Ras.
 — To znaki duchów, potęg ziemi, podziemia i powietrza, — szepnął Szorf ben Ihudi.
 Wetknąwszy ostatnią, stanął przy wielkim stosie zwalonych kamieni i szepnął:
 — Teraz wszystkie potęgi będą broniły naszego odwrotu...
 Marabut wyprostował się i, podniósłszy obie ręce do nieba, zawołał:
 — Błagam cię na twe starożytne imię, dopomóż mi!
 Wymówiwszy głośno te początkowe słowa „wielkiego zaklęcia“ podług rytuału białej magji „karaoma“, marabut zaczął szeptać formuły magiczne, przeplatając je niezrozumiałemi słowami: „El Ahmer, Mudib, Borkan“, przy każdem nowem zaklęciu dotykając „jabłka dżinnów“. —
 Nareszcie umilkł i, wskazawszy oczami na stos kamieni, rzekł:
 — W imię Allaha, który poniża i wywyższa, zaczynaj, sługo Allaha, Ras ben Hoggar!
 Góral zaczął odwalać kamienie, porośnięte krzakami i poplątaną trawą.
 Spłoszył kilka niejadowitych wężów, a ujrzawszy wkrótce wiperę, uśmiechnął się, przypomniawszy długą, zgarbioną postać zaklinacza i czarne oblicze Ed Ksela o końskich żółtych zębach i sinych, obwisłych wargach.
 Góral pracował bez wytchnienia, aż rozrzucił cały stos i dotarł do ziemi.