Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/165

 Mówiąc to, padła przed nim na kolana i ucałowała połę jego płaszcza.
 On zaś podnosił ją z ziemi, przyciskając mocno co siebie i szepcząc:
 — Miłości moja, słońce, radości!...
 Zamyślił się, trzymając ją w objęciach, aż zaczął szeptać:
 — Dziś w nocy spahisi będą cię tu szukali... Nie mogę temu przeszkodzić... jest jedna tylko rada! Jedyna... Zostaniesz w nocy w mojej komnacie, a ja powiem, że jesteś żoną moją... moją!
 Aziza drgnęła, ale słowa te nie były dla niej przykre.
 — Uczynię, jak poradzisz, sidi! — odpowiedziała.
 On zaś padł jej do nóg szczęśliwy i jął mówić namiętnym głosem, rzucając słowa pieszczot, pociechy i miłości. Aziza spłonęła cała od mowy pięknego Araba i milczała, ciężko oddychając.
 — Ras ben Hoggar sam winien, że się naraził i zdradził się przed ludźmi kaida — rzekł po chwili Saffar. — Odurzył się dymem kifu śród tancerek Uled Nail, do których uczęszczał codziennie, i nieopatrznie wykrzyknął swoje imię.
 Aziza zmarszczyła brwi i błysnęła oczami.
 — Uczęszczał do tancerek? — szepnęła.
 — Tak! Powiedział mi o tem mój niewolnik... — odparł Saffar.
 Aziza nic nie odpowiedziała, tylko nozdrza jej latały i groźnie płonęły oczy.
 Znawca kobiet — Saffar el Snussi — podawał im zawsze w porę odpowiedni rodzaj trucizny...
 Tegoż wieczoru czarne niewolnice handlarza, milczące i wytresowane, szybko ubierały Aziza,