Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/187

 — Rozumiesz teraz, jakiemi drogami Allah wywiódł ciebie, synu, na prawą drogę wielkiej sprawy?
 — Dokonam zemsty! — odszepnął góral.
 — Zemsty, o, zemsty! — niby echo padł w ciemność nocy i w zaczajoną ciszę gorący szept Aziza.
 — W imię Allaha! Naprzód! — rozległa się gromka komenda, i powstańcy rzucili się do ataku.
 Zagrzmiały bezładne, lecz coraz gęstsze strzały, a po chwili odpowiadać im zaczęły salwy z okopów.
 Ras nagle wypuścił z rąk karabin i potknął się, czując, jak krew mu biegnie z ust i tamuje oddech, potknął się raz jeszcze i padł na kolana.
 Postać niewieścia schyliła się nad nim, dźwignęła go do góry, włożyła karabin w słabnącą rękę i szeptać zaczęła, a później krzyczeć, jak orlica w górach, cienkim, ostrym i drapieżnym głosem:
 — Naprzód, panie mój, naprzód! Upij się słodką zemstą! Naprzód!
 Głos jej znikł, utonął w złośliwym turkocie i pośpiesznem szczekaniu kulomiotu.
 — W imię Allaha-Mściciela naprzód! Zemsty!...
 Paszcza kulomiotu, ziejąc ogniem, zwróciła się ku słaniającemu się Rasowi, opartemu o ramię żony, i ziać poczęła kulami...
 — Ta-ta-ta-ta! — niosło się z szańca.
 — Ta-ta-ta! — odpowiadało echo w górach.
 Nagle wszystko umilkło. Na pobojowisku zaległa cisza...
 Allah El Muntakim oczami gwiazd patrzał na ziemię, zroszoną krwią i na szaleństwo tych, których On stworzył na obraz i podobieństwo swoje.
 Z okopu wybiegło kilku hiszpańskich żołnierzy.
 Obeszli pole bitwy, świecąc latarkami.